Przełęcz Hlińska

Ciekawą i zwykle pomijaną formą geomorfologiczną są podwójne lub potrójne grzbiety. Znajdują się one przeważnie na przełęczach Tatr Zachodnich. Ich geneza nie jest do końca poznana, jednak przyjmuje się, że ich występowanie powiązane jest ze współczesnymi ruchami wypiętrzającymi. Mechanizm ten został schematycznie przedstawiony na rys. 2b. Wedle innej teorii, powstają one na wskutek grawitacyjnych przemieszczeń mas skalnych wzdłuż powierzchni spękań (np. ciosu) lub uławicenia (rys.2a). Ostatnie badania sugerują, że tego typu formy mogły powstać na wskutek wietrzenia osłabionych spękaniami stref w chłodnym klimacie panującym w Tatrach podczas zlodowaceń. Warto jednak zaznaczyć, że występuje silna zależność pomiędzy przebiegiem rowów z kierunkami dyslokacji tektonicznych (uskokami). Z kolei rzadko przebieg rowu pokrywa się z przebiegiem grzbietu. Powyższe fakty mogą świadczyć na korzyść koncepcji „tektonicznej”.

Najdłuższa tego typu forma znajduje się na przełęczy Hlińskiej. Ma ona długość około 1000 metrów, do 20 metrów głębokości oraz asymetryczny kształt. Z podwójnymi grzbietami możemy spotkać się również między innymi na przełęczy Starobociańskiej (500 m długości, 10 m głębokości, asymetryczny przebieg), na Kończystej (800 m długości, 12 m głębokości) oraz na Ornaku.