Stary Sącz
To najpewniej w starosądeckim klasztorze, niedługo po śmierci księżnej, zrodziła się legenda o obrączce Kingi i cudownym odnalezieniu soli kamiennej. Prawdopodobnie to z Kingą przywędrowała do Małopolski idea regale solnego, czyli niepodzielnego uprawnienia władcy do wszystkich miejsc, gdzie produkowano sól, stanowiącą w czasach księżnej jedyne liczące się bogactwo w dzielnicy jej małżonka Bolesława Wstydliwego.
czytaj więcej
W 1348 r. mieszczanie starosądeccy uzyskali od króla Kazimierza Wielkiego przywilej zezwalający im nabywać sól miałką, bezpośrednio w żupie wielickiej lub bocheńskiej, po zniżonej cenie 4 groszy za cetnar celem wywozu na Spisz. Król chciał w ten sposób dać bodziec starosądeczanom do ożywienia ich działalności i wzmocnienia roli w handlu solą. Obecnie w mieście podziwiać można rynek, którego kształt odzwierciedla procesy lokacyjne z XIII i XIV wieku. Najpewniej w związku z potwierdzeniem prawa magdeburskiego przez króla Kazimierza Wielkiego w 1358 r., na prośbę kseni Konstancji, ulicowy układ urbanistyczny (nawiązujący do typowego dla Węgier założenia miejskiego) zastąpiono wytyczonym prostokątnym rynkiem w centrum (układ szachownicowy).
Przy rynku stoją obecnie 22 domy, z których najstarsze datowane są na XVII wiek. Najokazalszym jest bez wątpienia „Dom na Dołkach” (Rynek 6) z łamanym dachem. Obecnie mieści się w nim Muzeum.
W Starym Sączu odwiedzić również należy zespół klasztorny ss. Klarysek z gotyckim kościołem św. Trójcy, przebudowanym na przełomie XVI i XVII w., a także kościół świętej Elżbiety usytuowany w pobliżu Rynku. Kościół św. Elżbiety i Małgorzaty został zbudowany prawdopodobnie po 1410 r., zapewne z wykorzystaniem wcześniejszych partii pochodzących z czasów lokacji miasta i regulacji założenia urbanistycznego. Ma on jednonawowy korpus i wąskie trójbocznie zamknięte prezbiterium, a także wieżę w fasadzie. W XVII i XVIII w., świątynię przebudowywano w duchu baroku.
Miejscem związanym z bardziej odległą historią soli w Starym Sączu jest obszar obok cmentarza komunalnego pomiędzy ulicami Nową i Os. Lipie. To tutaj usytuowana była osada, w której odnaleziono ślady kultury łużyckiej i przeworskiej. Prace archeologiczne przyniosły odkrycie na tym terenie podstawki od naczynia kielichowatego tzw. briquetage, używanego w procesie ewaporacji solanki, oraz śladów po dużych paleniskach otwartych. Na podstawie tych znalezisk można przypuszczać, że tutejsza ludność trudniła się wytwarzaniem soli z miejscowych źródeł solnych.
