Potok Grajcarek – Szczawnica

„Początek tego dość szczególnego miana powstać miał z następującego wydarzenia: przed laty kilkudziesiąt opodal za Szczawnicą, poza tym strumykiem, mieszkała uboga i chora wdowa na komornym, siedząc w ciasnej izdebce jednej chaty w towarzystwie jedenastoletniej córki Halki pracowitej i pobożnej dziewczynki. Razu jednego, gdy Matka zabierała się do gotowania kartofli, jedynej ich potrawy, spostrzegła, że brakło jej do tego soli, której zapas się wyczerpał. Szukając skrzętnie po zakątkach swych, wynalazła jeden grajcar (dwa grosze polskie), stanowiący cały jej pieniężny zasób, i z tym grajcarem wyprawiła Halkę do Szczawnicy, by za niego kupić soli. Tymczasem wszczęła się burza i nim Halka do strumienia dobiec zdołała, wzmogła się z niesłychaną szybkością. Zakasawszy się i przebiegając rączo z kamienia na kamień, w pośpiechu upuściła ów grajcar do wody. Zamiast uciekać, jęło się dziewczę nierozważnie wyszukiwać zgubionego grajcara między kamieniami. Tymczasem rozhukany prąd co chwila wzbierającej wody, zalewając dolinę, uniósł biedne dziecię i pogrążył wkrótce w swej fali, w oczach nieszczęśliwej matki”(10).

Przypisy:

1) Oskar Kolberg, Dzieła Wszystkie tom 45, Góry i Podgórze część II str. 531-532