Ponad granicami

Najwyższy szczyt Pienin ma wysokość 1050 m n.p.m. Jest to równocześnie najwyższy szczyt Pienińskiego Pasa Skałkowego, czyli ciągu skał wapiennych oddzielających Karpaty Wewnętrzne od Zewnętrznych.

Od 1961 r. Wysoka objęta jest rezerwatem przyrody „Wysokie Skałki”. Ochronie podlega jedyny w Pieninach fragment świerkowego boru górnoreglowego. Stwierdzono też występowanie kilku rzadkich gatunków roślin.

Na Wysoką nie prowadzi żaden szlak turystyczny, ale ścieżka jest wytyczona i zabezpieczona barierkami oraz schodkami. Gdyby nie udogodnienia, szczyt byłby niemal niedostępny – od wschodniej i południowo-wschodniej strony widać strome urwiska skalne o wysokości od 5 do 20 m., zaś od zachodu skaliste garby i wystające skałki.

Skalisty wierzchołek Wysokiej jest odsłonięty i warto na niego się wspiąć by podziwiać szeroką panoramę: majestatyczne Tatry, szczyty Pienin z Trzema Koronami, Beskid Sądecki, pasmo Wiaternego Wierchu oraz Magura Spiska i góry Lewockie. Wprawne oko dojrzy przy dobrej pogodzie zamek w Starej Lubowli.

Szczyt miał w przeszłości także lokalne nazwy: Pomiarky, Kiczera. Pierwsze określenie nadali Łemkowie prawdopodobnie dlatego, że na szczycie znajdowała się wieża triangulacyjna.

Bibliografia:

Strojny Władysław, Pieniny, Warszawa, 1987.

Węglarz Barbara Alina, Spacerkiem po Starej Szczawnicy i Rusi Szlachtowskiej, Pruszków, 1999.

Podhale i Pieniny – Przewodnik dla aktywnych¸ Warszawa, 1997.

Małopolska przewodnik po województwie, oprac. Michał Gotfryd, Olszanica, 2007.