Hermanowskie Skały

Hermanowskie Skały zdobią twory skalne zwane skałami Havranimi lub Sokolimi, które sięgają do Doliny Starego Potoku i tworzą malowniczy teren znany pod ludową nazwą Dolina Olbrzymów (Údolie obrov). Góry wznoszą się na wysokość do 80 m. Od 1981 roku Hermanowskie Skały o powierzchni 33,07 ha stanowią rezerwat przyrody. Skały reprezentują najstarszy zespół skalny Gór Slańskich, stworzony z andezytów i ryolitów, na których rozwinęła się roślinność.

Z roślin, w znaczącej ilości, występują tu porosty – smagliczka skalna, rojnik górski, smotrawa okazała, paprotka zwyczajna, widłak jałowcowaty czy kostrzewa nibydalmacka. Północne zbocza skał są porośnięte przez warstwę mchu i borówkę czernicę. Szczeliny zboczy południowych są siedliskiem brzozy brodawkowatej i jarzębiny.

Mieszkańcami bukowych i dębowych hermanowskich lasów są: jaszczurka murowa, kruk zwyczajny i rzadki sokół. Częste występowanie drapieżników na tym terenie rzutowało również na nazwy skał rejonu rezerwatu przyrody: Skały Havranie (gawron) i Sokole.

Ludowa nazwa doliny, w której znajduje się rezerwat przyrody Hermanowskie Skały, to Dolina Olbrzymów. Dla terenu charakterystyczna jest olbrzymia ilość masywnych skał i głazów, leżących wzdłuż doliny. Interesująca na tym terenie jest tzw. Olbrzymia Noga (Obria noha). Posiada tajemnicze nacięcie w skale, z którym wiążą się liczne legendy. Jedna z nich mówi o Turkach, którzy tu ostrzyli broń, inna wspomina o bajkowym skarbie. Historycy uważają, że było to miejsce pogańskich obrządków naszych przodków z epoki brązu.