Tatry Wysokie

Tatry Wysokie o powierzchni 341 kilometrów km kwadratowych to najwyższe pasmo górskie Słowacji i Polski. Około trzy czwarte gór z o typowym alpejskim charakterze rozpościera się po słowackiej stronie Karpat. Góry graniczą na południu z Kotliną Podtatrzańską, na północy z Magurą Spiską, na wschodzie z Tatrami Bielskimi, a na zachodzie z Doliną Koprową, która oddziela Tatry Wysokie od Tatr Zachodnich. Najwyższy szczyt pasma to Gierlach (2654 m n.p.m.).

Płaskorzeźbę terenu wytworzyły lodowce, które wymodelowały doliny lodowcowe z szerokimi kotłami, gdzie powstały jeziora wysokogórskie (stawy). Największym jeziorem Tatr Wysokich jest Wielki Hińczowy Staw o powierzchni 20 ha.

Wyjątkowa fauna i flora środowiska Tatr Wysokich, wysokogórski charakter i płaskorzeźba glacjalna sprzyjały powstaniu w 1948 roku Tatrzańskiego Parku Narodowego (TNP).

Najbardziej znany symbol Tatr Wysokich, kozica tatrzańska, wraz z innymi chronionymi zwierzętami, żyje już na terenie centralnego pasma od epoki lodowcowej. W lutym 1993 roku TNP został ogłoszony rezerwatem biosfery i wpisany na światową listę UNESCO.

Turystów najbardziej przyciąga Jaskinia Bielska z naciekami, którą wykorzystuje się do speleoklimatycznych pobytów leczniczych. Szczyrbskie Jezioro, Wyżnie Hagi, Tatrzańska Polanka czy Smokowiec, dzięki czystemu górskiemu powietrzu, stały się uzdrowiskami umożliwiającymi zapobieganie i leczenie chorób górnych dróg oddechowych.

Najstarszy dokument z nazwą Tatry (Tritri) to zachowany akt cesarza niemieckiego Henryka IV Salickiego z 1086 roku.